Σχέσεις ανθρώπων.
Τόσο περίπλοκες.
Αισχρά, γοητευτικά περίπλοκες.
Οι ερωτικές είναι πάντα ως ένα σημείο πιο δύσκολες από τις φιλικές. Για μένα, τουλάχιστον.
Hard to begin, hard to end.
Πιο δύσκολες, κυρίως γιατί θεωρούμε ότι σε μια ερωτική σχέση πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο απ' ότι σε μια φιλική, έχοντας πολλές φορές τη δεύτερη ως "καβάτζα". Εκεί θα προσφύγουμε όταν τα πράγματα δυσκολέψουν.
Γιατί όμως;
Δεν υποτίθεται ότι σε μία ερωτική σχέση υπάρχει κατανόηση, σεβασμός, αλληλοεκτίμηση, ανεκτικότητα -με λίγα λόγια, ό,τι και σε μία φιλική;
Hard to begin.
Πάντα υπάρχει το ρίσκο. Πώς θα νιώσω, πώς θα νιώσει (γιατί σίγουρα σκέφτεσαι και τον άλλον), θα μας ωφελήσει/ωριμάσει... Part of the fun, βέβαια. Πόσο μάλλον σε μία πρώτη σχέση.
Αμφιβολία. Κάποια ανησυχία. Θα μου αρέσει;
Κι αν δε μου αρέσει, θα σταματήσω; Πώς; Τι να σκεφτώ; Τι να κάνω τελικά;
Harder to end.
Πάντα. ΠΑΝΤΑ.
Και πάνω σ' αυτό, ας απομυθοποιήσουμε λίγο τα πράγματα.
1. ΔΕΝ υπάρχουν "φταίχτες".
Όταν βλέπεις πως μια κατάσταση σε πιέζει, για οποιονδήποτε λόγο, πρέπει να φύγεις (να ΦΥΓΕΙΣ, όχι να ΞΕΦΥΓΕΙΣ) απ' αυτή. Δεν είναι παραίτηση.
2. ΔΕΝ υπάρχουν "θύματα".
Μπορεί ο ένας να θέλει να μείνει, ο άλλος να φύγει. Εφόσον υπάρχουν λόγοι, και έχει προηγηθεί σοβαρή σκέψη (η οποία προϋποθέτει ότι νοιάζεσαι για τη σχέση σου και γι' αυτόν που "αφήνεις", οπότε σκέφτεσαι τα πάντα πολλές φορές, και δεν τρέχεις σε βιαστικές αποφάσεις), ο πρώτος δεν είναι το θύμα. Get over it.
3. Αυτός που "φεύγει" ΔΕ νιώθει καλύτερα (μιλώντας πάντα σχετικά, και χωρίς να αναφέρομαι σε σπάνιες/ακραίες καταστάσεις).
Σίγουρα, θα πονέσει και ο πρώτος. Αυτός που νιώθει καλά στη σχέση του και δε θέλει να τελειώσει. Πολύ, μάλιστα. Είναι πάντα αυτός που πρώτος θα χαρακτηριστεί ως ο "αδικημένος, χαμένος, καημένος". Γιατί όμως; Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να αρνείσαι, να φεύγεις, ας το ξανασκεφτεί. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο (χυδαίο) "παρατάω", και στο "βάζω τελεία εκεί που νιώθω πως πρέπει". (Όχι, δε λέω το ίδιο με άλλα λόγια.)
Για να εξηγούμαστε.
Δεν προσπαθώ ούτε να δικαιολογηθώ, ούτε να ανέβω στα μάτια του οποιουδήποτε, ούτε να ωραιοποιήσω καταστάσεις, ούτε να απαλύνω συναισθήματα.
Δε δικαιολογώ τις πράξεις μου, ούτε απολογούμαι για αυτές.
Σκέφτομαι πριν κάνω το οτιδήποτε. Πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με άλλους ανθρώπους. Τους ανθρώπους ΜΟΥ.
Αν κάποιος πιστεύει ότι δε σκέφτομαι αρκετά, ειλικρινά λυπάμαι. Προσπάθησε να κατανοήσεις ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικούς ρυθμούς, στα πάντα.
Τέλος, δε θέλω δασκάλους. Δε θέλω συμβουλές.
Ανώριμο; Υπεροπτικό; Πολύ πιθανόν.
Αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ.
Άφησέ με να κάνω τα λάθη μου. Είμαι μικρή ακόμα, μαθαίνω.
Hell, πάντα θα μαθαίνω.
Και θέλω να μάθω κάνοντας λάθη, όχι αποφεύγοντάς τα ακολουθώντας συμβουλές.
Λιγότερο επώδυνο το δεύτερο, σίγουρα. Αξίζει όμως;
Κι αν σκέφτεσαι ότι αυτή η τελευταία παράγραφος περί λαθών υποδηλώνει πως δε σκέφτομαι τον άλλον... think again once more.
Τα λάθη που κάνω διδάσκουν εμένα, αλλά και τους άλλους γύρω μου. Αν το θέλουν, φυσικά.
Και ξέρεις κάτι; Αυτό το κοινό πέρασμα ανάμεσα από τα λάθη του ενός και του άλλου είναι που κάνουν τις σχέσεις δυνατότερες.
Σχέσεις ανθρώπων. Οι σχέσεις ΜΑΣ.
Κάτι τελευταίο που έχω μάθει:
Δε μετανοιώνω. Μόνο μαθαίνω.
(August 2010)
Τόσο περίπλοκες.
Αισχρά, γοητευτικά περίπλοκες.
Οι ερωτικές είναι πάντα ως ένα σημείο πιο δύσκολες από τις φιλικές. Για μένα, τουλάχιστον.
Hard to begin, hard to end.
Πιο δύσκολες, κυρίως γιατί θεωρούμε ότι σε μια ερωτική σχέση πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο απ' ότι σε μια φιλική, έχοντας πολλές φορές τη δεύτερη ως "καβάτζα". Εκεί θα προσφύγουμε όταν τα πράγματα δυσκολέψουν.
Γιατί όμως;
Δεν υποτίθεται ότι σε μία ερωτική σχέση υπάρχει κατανόηση, σεβασμός, αλληλοεκτίμηση, ανεκτικότητα -με λίγα λόγια, ό,τι και σε μία φιλική;
Hard to begin.
Πάντα υπάρχει το ρίσκο. Πώς θα νιώσω, πώς θα νιώσει (γιατί σίγουρα σκέφτεσαι και τον άλλον), θα μας ωφελήσει/ωριμάσει... Part of the fun, βέβαια. Πόσο μάλλον σε μία πρώτη σχέση.
Αμφιβολία. Κάποια ανησυχία. Θα μου αρέσει;
Κι αν δε μου αρέσει, θα σταματήσω; Πώς; Τι να σκεφτώ; Τι να κάνω τελικά;
Harder to end.
Πάντα. ΠΑΝΤΑ.
Και πάνω σ' αυτό, ας απομυθοποιήσουμε λίγο τα πράγματα.
1. ΔΕΝ υπάρχουν "φταίχτες".
Όταν βλέπεις πως μια κατάσταση σε πιέζει, για οποιονδήποτε λόγο, πρέπει να φύγεις (να ΦΥΓΕΙΣ, όχι να ΞΕΦΥΓΕΙΣ) απ' αυτή. Δεν είναι παραίτηση.
2. ΔΕΝ υπάρχουν "θύματα".
Μπορεί ο ένας να θέλει να μείνει, ο άλλος να φύγει. Εφόσον υπάρχουν λόγοι, και έχει προηγηθεί σοβαρή σκέψη (η οποία προϋποθέτει ότι νοιάζεσαι για τη σχέση σου και γι' αυτόν που "αφήνεις", οπότε σκέφτεσαι τα πάντα πολλές φορές, και δεν τρέχεις σε βιαστικές αποφάσεις), ο πρώτος δεν είναι το θύμα. Get over it.
3. Αυτός που "φεύγει" ΔΕ νιώθει καλύτερα (μιλώντας πάντα σχετικά, και χωρίς να αναφέρομαι σε σπάνιες/ακραίες καταστάσεις).
Σίγουρα, θα πονέσει και ο πρώτος. Αυτός που νιώθει καλά στη σχέση του και δε θέλει να τελειώσει. Πολύ, μάλιστα. Είναι πάντα αυτός που πρώτος θα χαρακτηριστεί ως ο "αδικημένος, χαμένος, καημένος". Γιατί όμως; Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να αρνείσαι, να φεύγεις, ας το ξανασκεφτεί. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο (χυδαίο) "παρατάω", και στο "βάζω τελεία εκεί που νιώθω πως πρέπει". (Όχι, δε λέω το ίδιο με άλλα λόγια.)
Για να εξηγούμαστε.
Δεν προσπαθώ ούτε να δικαιολογηθώ, ούτε να ανέβω στα μάτια του οποιουδήποτε, ούτε να ωραιοποιήσω καταστάσεις, ούτε να απαλύνω συναισθήματα.
Δε δικαιολογώ τις πράξεις μου, ούτε απολογούμαι για αυτές.
Σκέφτομαι πριν κάνω το οτιδήποτε. Πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με άλλους ανθρώπους. Τους ανθρώπους ΜΟΥ.
Αν κάποιος πιστεύει ότι δε σκέφτομαι αρκετά, ειλικρινά λυπάμαι. Προσπάθησε να κατανοήσεις ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικούς ρυθμούς, στα πάντα.
Τέλος, δε θέλω δασκάλους. Δε θέλω συμβουλές.
Ανώριμο; Υπεροπτικό; Πολύ πιθανόν.
Αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ.
Άφησέ με να κάνω τα λάθη μου. Είμαι μικρή ακόμα, μαθαίνω.
Hell, πάντα θα μαθαίνω.
Και θέλω να μάθω κάνοντας λάθη, όχι αποφεύγοντάς τα ακολουθώντας συμβουλές.
Λιγότερο επώδυνο το δεύτερο, σίγουρα. Αξίζει όμως;
Κι αν σκέφτεσαι ότι αυτή η τελευταία παράγραφος περί λαθών υποδηλώνει πως δε σκέφτομαι τον άλλον... think again once more.
Τα λάθη που κάνω διδάσκουν εμένα, αλλά και τους άλλους γύρω μου. Αν το θέλουν, φυσικά.
Και ξέρεις κάτι; Αυτό το κοινό πέρασμα ανάμεσα από τα λάθη του ενός και του άλλου είναι που κάνουν τις σχέσεις δυνατότερες.
Σχέσεις ανθρώπων. Οι σχέσεις ΜΑΣ.
Κάτι τελευταίο που έχω μάθει:
Δε μετανοιώνω. Μόνο μαθαίνω.
(August 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου